شرح شیدائی

کی ز لبهایم بر آید ، " شرح شیدائی " عشقم

من به این شوریدگی ها ، مایه ی جان را سرشتم



هـمره هر قطره اشکی ، گفته ام فریاد عاشق

با هر آن تک قطره اشکی ، قصه ی دل ر ا نوشتم



من که در اوج کمالی عشق را در سینه دارم

کی عجب باشد اگر من ، حرف را در سینه کُشتم



گفته های عاشقانه کی زبان عاشقان است

منکه عاشق تر ز عشقم ، از سخن دیگر گذشتم



فرق عاشق دل به دنیا با دگر مردم همین است

عشق چون باری به قلبم ، کوله بار غم به پشتم



گفتگو حاصل ندارد ، تک نگاهی صد کلام است

من که دیدم آن نگه را ، همچو حوری در بهشتم



شعر "شیدایی " سرودن ، مذهب عاشق دلان نیست

عشق گر پرده دریدم ، شاعری خودخواه و زشتم



پختگی ها در سکوت است ، بلااَخص در عشق عاشق

گر سخن گویم به خامی ، کمتر از آن تازه خشتم



عشق پرشور چو داری ، خود دگر رسوای عشقی

من که حرفی هم نگفتم ، حرفایی مانده پشتم !



گفتن از احساس عاشق چو گنه کرد به دنیاست

حرف من مانده به چشمم ، همره اشک درشتم



گاه در شوریدگی ها ، حرف گویای دلم نیست

در پی ِ تازه کلامی بس درون سینه گشتم



گر به الفاظ زمینی عشق را آلوده سازم

آسمانی عشق خود را گوئیا بیهوده کشتم !

فرزانه شیدا