چرا تو اول قصه؟؟

نمیدونم از کجا شروع کنم قصه ی تلخ سادگیمو

     نمیدونم چرا قسمت می کنم روزای خوب زندگیمو
       چرا تو اول قصه همه دوستم میدارن
          وسط قصه میشه سر به سر من میزارن
            تا میخواد قصه تموم شه همه تنهام میزارن
    میتونم مثل همه دورنگ باشم،دل نبازم
       میتونم مثل همه یک عشق بادی بسازم
           تا با یک نیشه زبان بترکه،خراب بشه
               تا بیان جمعش کنن حباب دل سراب بشه




                                      میتونم بازی کنم با عشق و احساس کسی
                                   میتونم درست کنم ترس دل و دلواپسی
                                         میتونم دروغ بگم تا خودم و شرین کنم
                                میتونم پشت دلا قاییم بشم کمین کنم
                             ولی با این همه حرفا؛منم مثل اونام
                                            یک دروغگو میشم و همیشه ورد زبونام
                    یک نفر پیدا بشه به من بگه چی کار کنم؟؟
                با چه تیری اونی که دوستش دارم شکار کنم؟